Часам здаецца, што вайна існуе для таго, каб людзі навучыліся шанаваць мір... Мір, які для нас абаранілі нашы продкі. Такiя, як Пелагея Конанаўна Галубцова – жыхарка в. Кругі Магілёўскага раёна, ветэран Вялікай Айчыннай вайны.
Калі пачалася вайна, Пелагея Конанаўна 17-гадовай дзяўчынай добраахвотна адправілася на фронт. «Цяпер як падумаю, божа мой! Трэба ж было дадумацца пайсці на вайну! Ой, адважная была, ой, адчайная!» – прызнаецца яна. Працавала санітаркай у перасоўным шпіталі №2751, практычна на перадавой. «Бамбяць снарадамі, б’юць, страшна... – з жахам успамінае Пелагея Конанаўна той час і дадае: – Але вайна нават не дае нам часу смуткаваць па загінуўшаму сябру, ды і боль ад гора страты чамусьці прытупляецца...». Яна даглядала параненых, дапамагала пераносіць хворых. Цяжка ўявіць, з чым давялося сутыкнуцца Пелагеі.
З шпіталем яна прайшла праз многія гарады і населеныя пункты. Да Берліна заставалася ўсяго 100 кіламетраў, калі напаткала радасная вестка пра Перамогу. «Хто плакаў, хто танчыў. Я такая шчаслівая была!» – распавядае Пелагея Конанаўна. На радзіму вярталася толькі зімой ў 1956 годзе. Складана было, але лёс збярог Пелагею Конанаўну.
У пасляваенныя гады Пелагея Галубцова актыўна ўдзельнічала ў аднаўленні народнай гаспадаркі: працавала ў калгасе звеньявой. Нялёгка было: з раніцы і да цямна, уручную грузіла на машыны лён і салому. За добрасумленную працу і дасягненне высокіх вытворчых паказчыкаў была адзначана шматлікімі ўзнагародамі, сярод якіх – ордэн Леніна. Аднак самае каштоўнае для Пелагеі Конанаўны – сын, тры ўнука і тры праўнука, якія не забываюць і клапоцяцца аб сваёй маці і бабулі.
Мне б вельмі хацелася, каб мы, новае пакаленне, дзеля жыцця якога было складзена столькі галоў, умелі шанаваць гэты вялікі подзвіг і ні ў якім разе не забывалі, што няма нічога страшней за вайну! Я спадзяюся, што мы, людзі сучаснасці, зробім усё магчымае, каб захаваць мір на нашай шматпакутнай зямлі.
Лізавета Кірыловіч, Людміла Сычанава, в. Грыбаны Магілёўскага раёна